Падзеі, факты, анонсы

"Гісторыя ажыла на сцэне, і ты нібыта ў ёй". Што адчулі мінчане пасля канцэрта-рэквіема "Кожны трэці"

9 красавіка, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Канцэрт-рэквіем "Кожны трэці", прысвечаны трагічным старонкам гісторыі беларускага народа ў гады Вялікай Айчыннай вайны, прайшоў 8 красавіка ў Палацы Рэспублікі. Пастаноўка, напоўненая жывой эмацыянальнай падачай, архіўнымі кадрамі і магутнай музыкай, выклікала слёзы, роздумы і адчуванне агульнай памяці ў тысяч мінчан, перадае карэспандэнт БЕЛТА.

Неверагоднае ўражанне - так ахарактарызавала канцэрт-рэквіем жыхарка Мінска Ларыса Грыгараш. Паводле яе слоў, атмасфера ў зале выклікала сапраўднае пачуццё яднання: вялікая колькасць гледачоў, асабліва моладзі, гэта надавала асаблівую глыбіню таму, што адбываецца. "Гісторыя ажыла на сцэне, і ты нібыта ў ёй. Хацелася б, каб гэты канцэрт убачыла як мага больш людзей, асабліва маладых. І ў мяне ёсць адно, можа, нездзяйсняльнае жаданне - каб у Еўропе ўбачылі тое, што мы сёння ўбачылі на канцэрце: фатаграфіі, здымкі, дакументалістыку. Каб яны не перапісвалі нашу гісторыю, не замоўчвалі нашу Перамогу", - падкрэсліла яна.

Гаворачы аб важнасці данясення гістарычнай праўды да маладога пакалення, Ларыса Грыгараш адзначыла, што такія канцэрты абавязкова павінны бачыць школьнікі: "Я сядзела і думала: добра было б, каб тут былі школьнікі. Як мага больш школьнікаў. І я паўтарыла б гэты канцэрт не адзін раз".

Паводле яе слоў, тэма подзвігу народа ў гады Вялікай Айчыннай вайны абавязкова стане прадметам абмеркавання ў яе сям'і: "Абавязкова буду аб гэтым гаварыць".

Поўная зала, аншлаг і шчырыя эмоцыі - канцэрт-рэквіем зрабіў моцнае ўражанне на гледачоў. Адной з іх стала Вольга Казлоўская, намеснік галоўнага бухгалтара ЖКГ Першамайскага раёна. "Вельмі добры канцэрт, мне вельмі спадабалася. Усё прыгожа зроблена - і графіка, і музыка, усё на высокім узроўні", - падзялілася яна ўражаннямі. Асабліва Вользе Казлоўскай запомніўся нумар, у якім танцавалі выпускнікі.

Гаворачы аб важнасці падобных мерапрыемстваў, глядачка падкрэсліла: "Мы павінны памятаць пра Перамогу і ніколі пра гэта не забываць".

Сваімі ўражаннямі аб канцэрце падзяліўся і Арцём Глазуноў - саліст заслужанага калектыву Рэспублікі Беларусь "Любімы горад" Мінскага гарадскога ўпраўлення Дэпартамента аховы. "На самай справе, гэта цудоўны праект. Мне здаецца, ён асабліва важны для падрастаючага пакалення, для школьнікаў. Таму што тут гучаць факты, якія не заўсёды можна пачуць ці ўбачыць. Гэта асвета, зробленая на высокім узроўні", - адзначыў ён.

Арцём Глазуноў падкрэсліў і работу тэхнічнай каманды, якая забяспечыла магутнае візуальнае і гукавое суправаджэнне. "Гэта ўсё вынік працы сапраўдных прафесіяналаў. Кожная дэталь працуе на галоўнае - памяць", - сказаў мінчанін.

Асаблівую ўвагу ён удзяліў гістарычнай місіі праекта. "Важна, каб моладзь ведала праўду. Каб урокі гісторыі сапраўды дапамагалі зразумець: паўтараць памылкі мінулага нельга. Гэта веданне павінна заставацца ў сэрцы кожнага", - падкрэсліў Арцём Глазуноў.

Адзін з самых кранальных эпізодаў канцэрта-рэквіема "Кожны трэці" быў выкананы дзецьмі. Як падкрэсліла мастацкі кіраўнік творчай майстэрні эстраднага мастацтва "Хвілінка" Таццяна Панова, асноўная задача заключалася не проста ў пастаноўцы нумара, а ў выхаванні душэўнага водгуку. "Напэўна, самае галоўнае ў чалавеку - гэта выхаванне душы, асабліва ў дзіцячым узросце, у перыяд станаўлення асобы. Менавіта дзеля гэтага педагогі працуюць з дзецьмі", - адзначыла яна.

Паводле слоў Таццяны Пановай, каб падрыхтаваць дзяцей да ўдзелу ў такім нумары, яна разам з імі правяла вялікую работу: яны глядзелі дакументальныя фільмы, слухалі расказы пра вайну, вывучалі архіўныя матэрыялы. Але важна было не перагрузіць, тлумачыць усё зразумелай, "дзіцячай" мовай. "Я гаварыла: вы ўяўляеце, былі дзеці, якія хавалі свае цацкі... І я бачыла па іх вачах - яны зразумелі. Гэта не ігра. Гэта шчырае пражыванне таго болю, які немагчыма выказаць словамі", - расказала педагог.

У аснове нумара - музычная кампазіцыя на словы Ганны Сялук і музыку Валерыя Шмата. Галоўнай тэмай гучыць мацярынскі голас - пранізлівы і праўдзівы. Як падкрэсліла Таццяна Панова, дзеці не проста вывучылі тэкст. Яны пражылі на сцэне чужы, але сапраўдны лёс - лёс абяздоленага пакалення, якое страціла родных, блізкіх і самае страшнае - дзяцінства. "Я баялася аднаго - каб яны не сталі акцёрамі. Каб яны не ігралі. Я хацела, каб яны пражылі гэта па-чалавечы. І, гледзячы на тое, як яны плачуць на сцэне - не таму, што так трэба, не таму, што гэта канцэрт, - я веру: яны сапраўды на імгненне сталі гэтымі дзецьмі", - адзначыла педагог.

Сцэна канцэрта-рэквіема стала месцам, дзе сустракаюцца памяць, боль, спагадлівасць і святло. І дзеці, паводле слоў Таццяны Пановай, сталі праваднікамі гэтых пачуццяў, дазволіўшы гледачам не толькі пачуць, але і адчуць сэнс трагедыі, якую немагчыма перапісаць ці забыць.

Галоўнае ў пастаноўцы не танец, а пачуццё. Такое меркаванне выказала Таццяна Трафімава, галоўны балетмайстар праекта, галоўны харэограф-пастаноўшчык Маладзёжнага тэатра эстрады. "У час падрыхтоўкі канцэрта я бачыла хроніку, яна мяне сапраўды ўразіла. Я ніколі яе раней не бачыла. І ўся пастановачная работа ішла ў мяне праз гэтыя кадры", - падзялілася яна.

Паводле слоў Таццяны Трафімавай, харэаграфія ў канцэрце - гэта не пра форму, а пра эмоцыі. "Я разумела: танцы тут не патрэбны ў прывычным разуменні. Нам патрэбны пачуцці. Нам патрэбны правільныя эмоцыі, каб кожны чалавек разумеў, пра што ён танцуе, пра што гаворыць. Таму што можна выйсці і станцаваць вялікую харэаграфію, можна паказаць жэст, і людзі зразумеюць. Галоўнае - данесці танцам, рухам усю трагедыю, увесь сэнс нумара і пастаноўкі ў цэлым", - падкрэсліла харэограф.

Асаблівую ўвагу каманда ўдзяліла мінімалізму: гэта стала мастацкай асновай усяго канцэрта. "Мы ўсёй камандай да гэтага прыйшлі. Каб не было перанасычэння. Гэта ж у першую чаргу інфармацыйны канцэрт, які важны для развіцця, для разумення таго, што адбывалася ў тыя гады. Насычаць харэаграфію ў такім праекце вялікага сэнсу не мела", - дадала яна.

Канцэрт-рэквіем "Кожны трэці" стаў не проста пастаноўкай, а момантам глыбокага асабістага далучэння да трагедыі і гераізму народа. Гісторыя, расказаная праз музыку, голас, танец і дакументальныя хронікі, выклікала ў гледачоў не толькі слёзы, але і разуменне: памятаць - гэта значыць адчуваць.

версія для друку

зрабіць стартавай

дабавіць у выбранае